De allerlaatste...

En toen was het zomaar voorbij! Terwijl ik dit verslag typ, zit ik op mijn oude vertrouwde bank in Groningen en is het net of ik niet weg ben geweest. Alleen gaat een temperatuursverschil van zo'n 35 graden je niet in de (letterlijk) koude kleren zitten! Graag wil ik de laatste Bali-belevenissen met jullie delen

De laatste weken in Bali waren heel bijzonder. Robert heeft kunnen zien waar ik me zo thuis heb gevoeld en samen hebben we ook nog een heel gave trip naar een ander eiland gedaan!

De eerste avond had Robert niet alleen last van een jetlag, maar kreeg ook een enorme cultuurshock te verwerken. Zelfs voor mij was het na vier maanden heftige avond. We mochten namelijk getuige zijn van een traditionele Balinese Barong/trance-dans. Tijdens een Barong/trance-dans wordt een verhaal uit de Balinese mythologie nagespeeld met heilige maskers. Na de voorstelling testen de dorpelingen de kracht van de maskers door te kijken of ze in trance kunnen raken. Wanneer dit het geval is, moeten ze door vuur lopen. Er wordt gekeken of ze pijn voelen en als dit niet zo is, krijgen ze een soort messen aangereikt. Met deze messen moeten ze zich in hun borst steken. Het idee is dat mensen niet gaan bloeden wanneer ze in trance zijn. Wij hebben een aantal mensen gezien die in trance waren, maar zijn net voor de messen op huis aangegaan. Genoeg cultuur voor één avond!

De volgende ochtend zijn we vroeg naar Gili Trawagan vertrokken, een eiland voor de kust van Lombok waar ik al eerder was geweest. De Kerstdagen brachten we vooral onder water door, want ook Robert heeft zijn duikbrevet gehaald! Op onze laatste duik samen werden we verrast door veel schildpadden, maar het absolute hoogtepunt was toch echt een white tip reef shark: een haai van zo'n anderhalve meter. Deze haaiensoort is 'vegetarisch' en meestal erg schuw, maar wij hadden het geluk dat onze haai een aantal rondjes sprong zodat wij hem goed konden bekijken.

Na onze onderwater-avonturen kon ik Robert Ubud laten zien. Helaas was het érg druk met toeristen die de kust een dagje verwisselden voor een trip naar de rijstvelden, waardoor de straten de hele dag bomvol met auto's waren. Niet echt een representatief beeld van het anders zo rustige Ubud. Zelf hebben we ons ook als toeristen gedragen. Zo zijn we in één dag langs de vele tempels in de buurt van Ubud gereden en namen we aan het einde weer deel aan het purification-ritueel in Tampaksiring. Door Robert wordt de heilige bron-tempel nu ook wel 'de wensput' genoemd, voor mij was het een goede manier om mijn tijd in Ubud af te sluiten.
De dag erna hebben we met mijn Balinese beste vriend Mowgli een mountainbiketocht gedaan. Startpunt was Kintamani, waar we met uitzicht op de vulkaan Mount Batur nasi goreng als ontbijt aten. Vervolgens ging het veertig kilometer downhill op weg naar Ubud. Door de jungle, over smalle paadjes in de rijstvelden, langs tempels... Echt een erg leuke excursie, een absolute aanrader aan iedereen die naar Bali gaat (en dat zeg ik niet alleen omdat de gids mijn Balinese beste vriend is)!
Voor geinteresseerden: http://greenviewmountaincycling.com/

Na Ubud stapten we in een propellorvliegtuigje voor een vlucht van anderhalf uur naar Labuan Bajo, op het eiland Flores. Daar stapten we op een boot naar het Komodo National Park. Eenmaal aan boord bleek dat wij de enige gasten waren: een privé-boot dus! Een kok bereidde de heerlijkste maaltijden terwijl de kapitein ons naar de eerste bestemming bracht: Rinca-eiland. Op dit eiland leven zo'n 3000 komodo-varanen, één van de oudste diersoorten ter wereld, die in het wild alleen in dit gebied te zien zijn. We kozen voor de lange hike-tocht: twee uur struinen over Rinca. Je waant je echt in Jurassic Park, in een onwaarschijnlijk berglandschap dat begroeid is met mos op zoek naar deze oerbeesten. De dieren staan bekend om hun dodelijke beet, door de bacteriën in hun bek kunnen ze een buffel in één keer doden. We hadden daardoor heel wat spektakel verwacht, maar tijdens onze hike zagen we twee varanen uitgeteld in de modder liggen. De ranger vertelde dat de dieren één keer in de maand een hele buffel eten en de rest van de tijd hun maaltijd verteren. Hoewel er dus weinig actie was blijven het indrukwekkende beesten, ze zijn zo'n 3 meter lang en je moet er niet aan denken dat er één toch zijn ogen opendoet en denkt dat jij er in zijn buik nog wel bij past!
's Avonds keken we hoe de vliegende honden naar hun slaapplaats vlogen en om half tien ging de generator uit: tijd om te slapen, want de volgende morgen was het om zeven uur al weer tijd voor de volgende hike. Op Komodo-eiland deze keer, waar ongeveer 1000 varanen leven. Hier hadden we het geluk er één lopend te mogen aanschouwen, dan krijg je nog meer ontzag voor de dieren. Op de terugweg naar Labuan Bajo kwamen we nog langs Pink Beach, waar het zand écht roze is doordat het vermengt is met heel fijn rood koraal. Vervolgens bracht de boot ons naar Manta Point. Ik durfde nergens meer op te hopen gezien mijn historie met manta's, maar de gids zag al snel vinnen boven het water uitkomen. We sprongen met snorkels en vinnen aan het water in en toen gebeurde er zo iets bijzonders! Drie enorme manta roggen kwamen aan het wateroppervlak op ons af, ze waren wel vier meter breed en zes meter lang. We moesten er zelfs voor aan de kant! Toen ze voorbij waren keek ik onder me en daar zag ik nog zeker 10 manta's zwemmen. Wat een spektakel, hoe bijzonder! Met de boot volgden we de groep, maar helaas bleek de zee verder op vol te zitten met kwallen, wat het zwemmen er niet fijner op maakte. Gelukkig hadden we de manta's al zo goed gezien. Ik kan me nog goed herinneren dat ik toen ik een jaar of 12 was Floortje Dessing op televisie zag duiken met een manta en dat was het moment dat ik bedacht dat ik dát ook eens in mijn leven wilde meemaken. En het is gewoon GELUKT!
Dat onze terugvlucht naar Bali gecanceld werd kon de pret al bijna niet meer drukken, maar toch was ik maar wat blij toen we op weg waren met het laatste vliegtuig van de dag. Het scheelde namelijk maar een haartje of we hadden zeker nog een dag in Labuan Bajo moeten blijven Flores was leuk, maar Bali is toch veel fijner!

Eenmaal terug in Bali namen we onze intrek in een hotel in Kuta. Deze badplaats kun je amper Bali noemen, het is een Australisch gekkenhuis. We zijn een paar keer uit geweest en Femke was er ook, dat was erg gezellig. Voor ons zevenjarig jubileum hebben Robert en ik gezwommen met een dolfijn! En dubbelfeest: de dolfijn luisterde naar de naam Ricky Martin en daar heb ik altijd al eens mee willen knuffelen! We speelden basketbal met onze dolfijn, keken onder water hoe Ricky zich afzette voor een reuzesprong en mochten zoveel met hem knuffelen als we wilden. Echt heel gaaf!

Op de lange vlucht terug naar huis liet ik al mijn belevenissen nogmaals in mijn hoofd de revue te passeren. Wat heb ik genoten van mijn tijd in Bali. Samen met Pauline, Jelmer en Femke heb ik er de tijd van mijn leven van gemaakt.
Iedereen nogmaals van harte bedankt voor het lezen en de leuke en lieve reacties op mijn blog. Ik ben inmiddels een mooi fotoboek aan het maken, wie weet vinden jullie het leuk om dat te zien?

Tot snel,

Alle liefs uit Groningen